Witaj Ewo,

Dziękuję, że napisałaś. To, że pytasz i szukasz, już świadczy o ogromnej sile, którą masz w sobie – nawet jeśli teraz jej nie czujesz.

W moim przypadku wyjście z anoreksji nie wydarzyło się nagle. To był proces – długi, trudny, pełen pomyłek, ale kluczowy moment nastąpił wtedy, gdy zrozumiałam, że anoreksja to nie jest problem z jedzeniem – to krzyk duszy, która potrzebuje zrozumienia, miłości i bezpieczeństwa.

Motywacją była dla mnie myśl, że chcę żyć. Nie tylko „przetrwać”, ale żyć naprawdę – z oddechem, światłem, bliskością, radością. I choć mój umysł długo mnie sabotował, krok po kroku uczyłam się rozmawiać z nim inaczej.

Nie chodzi o to, żeby od razu „normalnie” jeść. Chodzi o to, by zacząć od najmniejszej rzeczy: zauważyć, co czuję. Nazwać emocje. Dać sobie czułość. Zamiast zmuszać – posłuchać siebie. I zbudować nowe podejście do samej siebie: z szacunkiem, spokojem i cierpliwością.

Z serca polecam Ci napisać do siebie list. Możesz w nim zapytać: „Czego mi teraz najbardziej potrzeba?” – i po prostu posłuchać.